Annemieke Achterndiek vertellt:

Vun Renate Folkers

Hüüt is Theo, de Stammholer vun Ann-Kristin und Krischan Mommsen in de Markus-Kark vun Swiensbüdeleck döfft wurrn. Jüst sünd Öllern un Kind wedder bi’t Huus ankomen. Een feine Dag is dat wesen. Man de veelen Gäste, de Opregung un allns umto, wat för so’n Kinddööp to regeln un to bedenken is, hett Ann-Kristin bannig anstrengt. Op Hülp vun ehrn Mann kunn se bi sowat nich tellen.

Den lütten Theo hett dat ganz dörnanner bröcht. Wull doch jedeen geern mol den Jung vun Krischan un Ann-Kristin op’n Arm hebben, knuddeln oder schunkeln. Nu, wo he dööpt is, hört he jo erst so richtig to de Gemeende dorto.

Theo harr to blarrn anfungen, as August Freese em in de Luft smeeten un wedder opfungen, oder Emma Meier den lütten Keerl luuthals dat Leed vun’n Bi-Ba-Butzenmann vörsungen harr. Ganz unsensibel harr Emma dat Kind hin- un herschuckelt. „Glieks spieht he Emma över de Kladosch, sülms Schuld“, harr Ann-Kristin dacht. Over nix. Dat weer noch mol got gohn.

De ganzen Fisematenten hebbt de Jung mööd mokt. Nu slöppt he fast un deep in sien Kinnerwogen.

„Wat is unse Jung blots för’n söte Zuckersnut“, meent Ann-Kristin un kiekt blied un stolt no ehr’n Mann Krischan hen. „Kiek mol, wor smuck he utsüht in sien Dööpkleed. Dat hett mien Vadder al anhatt, as he dööpt worrn is. Weest wor old dat is? Nu kiek doch mol, Krischan!“

Krischan steiht an Köökendisch un verdreiht de Oogen, lett den Kööm ut de Buddel in een Glas gluckern. Gluck, gluck, gluck. „Kunnst mol opholn, dien Jung in den allerhöchsten Tönen to löven? Blarrt hett he! Blarrt, as August un Emma em op den Arm nohmen hebbt. Mi dünkt, dien Jung is een beten Mudder fixeert. Pass op, dat du em nich to een Bangbüx un Muddersöhnchen optrecken deist. Een Waschlappen köönt wi op unsen Hoff nich bruken.“

Krischan kippt sick den Snaps in’n Hals un meent: „Kumm, wi goht to Bett, Ann-Kristin.“

„Wat reageerst denn so füünsch, Krischan. So’n lütt Minsch weet doch gor nich, wat mit em passeert. Op’n Arm bi den een un den annern, dat kennt he nich. Dat hett nix to doon mit Bangbüx oder Muddersöhnchen. Mit söss Weeken is so’n Kind noch ‚Mudder fixeert’, as du dat nöömst. Un dat is man good so.“

Ann-Kristin kriggt so’n lütten Flag Pipi in de Oogen. „Dat Krischan jümmers so grantig wesen mutt“, denkt se bi sick un leggt ehr’n Theo an de Boss. Man so richtig Apptit schient de Jung nich to hebben. Dat duert nich lang un he is blots noch an’t Nuckeln. Ann-Kristin stickt em in’n Sloopsack un bringt ehr’n Söhn in sien Kinnerbett. „Guter Mond du gehst so stille“, klingt liesen de Melodie to’n Inslopen. „Slop good mien Jung“, seggt Ann-Kristin un striekt Theo sacht över’n Kopp.

„Wo bliffst du denn?!“ hört se Krischan ut de Slopstuuv ropen. „Kannst ok mit mi smusen. Dien Kind is mööd, ick nich!“ – „Ick bün ok mööd“, denkt Ann-Kristin bi sick, „over lever een todfreeden Keerl, as een, de jümmers op di rumhacken deit.“ – „Bün glieks so wiet, mook mi eben noch’n beeten frisch“, antert Ann-Kristin.

Jüst as se in’t Bett krüppt, fangt Theo an to blarrn. „Loot den Jung blarrn, de beruhigt sick wedder, nu hebbt wi Tied för uns, de ganze Nacht“, meent Krischan, as sien Hannen sick ünner de Bettdeck verleert.

„Nu gifft dat keen torüch mehr“, denkt Ann-Kristin. „Duert nich lang, Theo, denn bün ick bi di, mien Jung …“

Dat is kott vör Middernacht, as Ann-Kristin ehr’n Theo noch mol hochkriggt un sacht een Rülpser ut den lütten Keerl herutkloppt. As Theo sien Mudder angrient un glieks wedder in’n Slop fallt, warrt ehr ganz warm tomood. „Wat büst du blots för’n allerleevste Zuckersnut!“, seggt se liesen, drückt em een Sööten op den Stirn un geiht glücklich un tofreeden to Bett.

„Kinddööp“ in der Mediathek von Kiel TV (Sendung am 18.1.2021, 18:30 Uhr / Wdh.: 8.3., 18.30 Uhr)

Zu weiteren Teilen des Schleswig-Holsteinischen Dekameron